خوب یادم هست از بهشت که آمدم

تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم ...

اما زمین تیره بود و سخت !

دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش

و من هر روز ذره ذره سخت تر شدم ...

من سنگ شدم !

دیگر نور از من نمی گذرد ...

حالا تنها یادگاری ام از بهشت، اشک است ...

نمی بارم چون می ترسم بعد از آن، سنگ ریزه ببارم !!!
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: